10 jaar geleden hebben we een eeuwenoude traditie terug in leven geroepen, een processie houden ter gelegenheid van het kerkwijdingsfeest. In die 10 jaar zijn ondertussen de wekelijkse misvieringen gestopt en smelten we met de andere Glabbeekse parochies samen tot één parochie. Het is dus (naast dopen, huwelijken en uitvaarten) één van de weinige momenten dat we nog kunnen samenkomen in onze kerk. Dat deden de Attenrodenaren en mensen van omliggende dorpen talrijk ondanks het wisselvallige weer. De kapellen aan de Hoefstraat en het kasteel waren weer mooi versierd en aan vele huizen stonden mariabeelden voor het raam. Spijtig genoeg hebben we de processie moeten onderbreken omwille van een regenbui en zijn we onmiddellijk terug naar de kerk gegaan i.p.v. naar de kasteelkapel. Dank aan iedereen die is meegegaan.

Morgen deel 2 – de tractorwijding…

www.historalia.be/tickets

Zondag 30 juli 2023, 17de zondag door het jaar (jaar A)

De parabel over de schat in de akker gaat over mensen die na veel zoeken het geloof gevonden hebben. En die diep overtuigd geraakt zijn van de waarheid en de kostbaarheid van dat geloof. Zó kostbaar dat al het andere daaraan ondergeschikt is.
Het geloof als ons kostbaarste bezit, dat zorgvuldig bewaard en beschermd moet worden omdat het ons leven zin, warmte en betekenis geeft.
Dat is de betekenis van de twee parabeltjes over de schat in de akker en de parel van de koopman.
En dan komt die parabel over het sleepnet met daarin goede vissen die uitgezocht worden en slechte die teruggeworpen worden. Het lijkt wel in oppositie met de twee voorgaande vertellingen. Want hier is geen sprake van zorgvuldig bewaren wat is, maar van kiezen. Van bewaren én loslaten.
En om zijn bedoeling helemaal duidelijk te maken sluit Jezus af met te zeggen dat een goede huisvader uit zijn schat nieuw en oud tevoorschijn haalt!!
Beide zijn dus belangrijk: oud en nieuw.

POLARISATIE?
Een van de grootste tragedies in de hedendaagse kerk hier bij ons is dat die zin, die stellingname van Jezus—oud én nieuw zijn nodig—helemaal ondergesneeuwd lijkt.
Niet dat je kan spreken van een echte polarisatie. Vroeger, toen ik jong was, had je dat wel. Aan de ene kant de mensen die het concilie betreurden en die alles wat vroeger was, beter vonden. En aan de andere kant de “progressieven” die o.a. dweepten met de bevrijdingstheologie en die zowat elke verandering als een verbetering zagen.
Tegenwoordig echter zijn de verschillende gezindten getalsmatig totaal niet meer vergelijkbaar zodat je nog moeilijk van een polarisatie kan spreken.
Maar bovendien zijn de tegenstellingen ook inhoudelijk veranderd.
Aan de ene kant heb je nog altijd de sterk behoudsgezinde mensen, tegenwoordig een kleine minderheid, die helemaal terug naar vroeger willen. Zwarte lange rokken incluis. En aan de andere kant heb je die massa mensen, die zich nog christen noemen, maar die er eigenlijk niets meer aan doen.
Ze laten hun kinderen meestal nog dopen, maar ze geven het geloof niet meer door en komen zelden of nooit nog naar een kerkelijke dienst.
Ze beweren steevast dat ze “achter de christelijke waarden staan”. Maar dan als een soort mantra. Als je verder vraagt, kunnen ze je zelden vertellen wat die waarden zijn of aantonen dat ze enige invloed hebben op hun leven.
Als Victor Hugo vandaag zou leven, zou hij waarschijnlijk aan deze mensen denken als hij sprak van: “Les athées de nuance catholique”.

ALTERNATIEF
Maar daarnaast heb je ook nog een derde groep. De mensen die niet ergens tussen die twee andere groepen in staan, maar ertegenover.
En die mensen dat zijn—hopelijk—wij.
Dat zijn de mensen die het goede van vroeger niet alleen willen behouden maar het ook willen herwaarderen omdat het verlies ervan onze geloofsgemeenschap duidelijk geen goed heeft gedaan. Op de eerste plaats denken we dan aan de rituele samenkomsten van gelovigen. Het christendom is een godsdienst, het kan niet zomaar verengd worden tot een moraal. Rituelen, symbolen, samen zingen en samen bidden en Eucharistie vieren, maken er wezenlijk deel van uit, vormen ons juist tot een volk, tot een gemeenschap.
Er zijn serieuze atheïsten, mensen die dus menen dat godsdienst een menselijke uitvinding is, maar die onmiddellijk erkennen dat het ook de meest schitterende uitvinding van de mensen is. Omdat godsdienst, meer dan wat ook, mensen samenbindt en verenigt over alle mogelijke verschillen heen.
En wij, in Europa, maar krampachtig zoeken naar wat ons zou kunnen verbinden, terwijl wij het sterkste middel dat onze mensen verbond, het christelijk geloof, helemaal verwaarloosd hebben.
Laten wij onze rituele samenkomsten dus behouden en nieuw leven inblazen.

CELIBAAT
Wat we wel radicaal achter ons moeten laten omdat het in onze tijd zo desastreus is voor de Kerk zelf, is het verplichte celibaat.
Momenteel is er in het Westen bijna geen enkele jongere meer die “dat er nog bij wil nemen”.
Onze nieuwe aartsbisschop geeft hoop. Hij zegt dat de roeping tot het priesterschap iets anders is dan de roeping om celibatair te leven. En hij voegt eraan toe dat er maar heel weinig mensen geroepen zijn tot het celibataire leven.
Wel, laat ons dan kappen met die verplichte koppeling. Elke godsdienst kent mensen die heel hun leven in gemeenschap doorbrengen met bidden, studeren en mediteren. Laat die mensen voor het celibataire leven kiezen, dat ligt voor de hand. Maar toch niet voor een gewone parochiepriester. Er zijn echt nog wel andere mensen met een sterk besef van roeping in hun beroep en die dat toch combineren met een warm gezin. De Kerk moet toch geen zelfmoord plegen voor een principe waar weinigen nog de zin van inzien.
Laten we kappen met die verplichting. En met een vernieuwd elan ons geloof terug beleven en uitdragen.

Zondag 16 juli 2023, 15de zondag door het jaar (jaar A)

Wij hebben ons leven niet zelf in de hand. Wij bepalen niet zelf het begin, niet de duur, niet het einde ervan. De Duitse filosoof Friedrich Nietzsche ziet het zo: de krachten die ons eens zullen vormen, zijn al eeuwen onderweg.
En gedurende al die tijd ondergaan ze de invloed van andere krachten.
Ze schakelen die uit of verbinden er zich mee, waardoor ze zelf gewijzigd worden. En dit gaat zo eindeloos door totdat ze op een keer samenkomen en wij ontstaan. Als volkomen unieke wezens.
Nooit in al de voorbije miljoenen jaren is er iemand geweest zoals ik, en nooit zal er iemand zijn volledig aan mij gelijk. Ik ben, ieder van u, is volslagen uniek.
Die gedachte kan ons aanvankelijk met een zekere trots vervullen. Maar ze maakt ook triest en eenzaam.
Zeker nu in onze dagen, zoals ebbe na vloed, de zee van het geloof zich teruggetrokken heeft, en op het strand alleen maar eilandjes en schelpjes achterblijven. Dit is een tijd van individualisme, de tijd van de selfmade-man.
Ik moet het allemaal zelf doen, niemand doet het in mijn plaats. Wij gaan moedig en zelfbewust aan de slag. Maar er hangt een onmiskenbare droefheid over ons individualisme. Wij zijn immers het resultaat van toevallige en blinde krachten die ons gevormd hebben. Er is geen God die ons gewild heeft en van ons houdt. Wij doen wel erg “zelfstanderig”, maar we kunnen niet anders meer, we ZIJN gewoon alleen. Of we dat nu willen of niet. Omdat God weg is.
En blijkbaar heeft dat toch niet de verhoopte blijheid en vreugde over onze wereld gebracht.
En dus hebben wij, volmaakt voorspelbaar, de cultuur van het genieten uitgevonden. Of beter de plicht om te genieten. En genieten doe je van de zon, van rijkelijk eten en drinken, van seks en van op reis gaan. De nieuwe catechismus heeft dat zo bepaald.
Bijzonder zeldzaam zijn de moedigen die nog durven zeggen dat ze eigenlijk liever thuis en in hun tuin blijven dan naar Mallorca te gaan.
En dat komt omdat die voorgeschreven soorten genietingen naadloos verbonden worden met gelukkig-zijn, met een geslaagd en gelukkig leven leiden. Genieten = gelukkig zijn.
En wie wil dat niet?
Vandaar ook dat opa op de foto’s bij zijn begrafenis bijna altijd getoond wordt met een glas champagne in de hand, een foto genomen op het trouwfeest van zijn dochter. Een unieke foto.
Want de man dronk in werkelijkheid oneindig veel liever gezellig koffie met z’n kinderen. Maar men wil niet meer tonen dat opa veel betekend heeft voor andere mensen. Alleen maar dat hij genoten heeft van het leven. En dat is toch wel echt een cultuuromslag.
Wij dreigen op die manier te miskennen dat een echt mensenleven ook nood en pijn en periodes van ongelukkig zijn inhoudt. Als je dat voortdurend wil wegduwen met allerlei genietingen, kom je terecht in een soort van drugswereld.
Het af en toe al eens wat minder goed hebben, een beetje ongelukkig zijn, of zelfs heel triest zijn, is niet per se een ramp. Het hoort fundamenteel bij onze menselijke conditie. Maar ook hier is het oppassen!
Het adembenemende bonte palet dat het christendom uitmaakt heeft ook neigingen, opvattingen en modes gekend waarin lijden, boete en verstervingen bijna verheerlijkt werden.
Wij zijn daar gelukkig vanaf. Wij geloven dat je de Schepper van het leven het best eert door dankbaar te zijn en ervan te genieten.
Maar we moeten nu oppassen dat wij het leven niet helemaal bedelven onder een sfeertje van opgeklopt genieten.
Het leven is een te kostbaar geschenk om het zo te bagatelliseren.